Weg met de Verpleegpost

Kennedie, een hotemetoot uit de hotelbranche, had in een oogwenk gezien wat er in de (verpleeghuis)zorg anders moet: We moeten een soort hotelketen worden, met sterren en service. De media smulden van zijn ideeën. De reactie vanuit de zorg was even voorspelbaar als teleurstellend: Kennedie weet niet waarover hij praat.

Het Kennedie-rapport bevat echter een aantal uiterst interessante standpunten, die het waard zijn om zorgbreed in te voeren, om te beginnen binnen de GGz. Het belangrijkste advies is: Weg met de verpleegpost.
Kennedie pleit ervoor om tussen/met de cliënten/patiënten/bewoners (of gasten in zijn jargon) te rapporteren en te vergaderen. Waarom eigenlijk niet? Wat is nu zo belangrijk aan de gesloten deuren op het moment van overleg? Kijk nu eens wat er werkelijk gebeurt, en waar dat goed voor is. We rapporteren onze observaties in het patiëntdossier. Soms overleggen we nog even met elkaar ?wat viel jou op?? Veel professionele aandacht gaat daarin zitten, maar wat schiet de ermee patiënt op? Helemaal niets, of erger: hij wordt er slechter van. Hij wordt bestudeerd, op afstand gezet, beschreven en klein gemaakt.
Dan hebben we het overdragen en het vergaderen. Daarvoor geldt precies hetzelfde. We vertellen elkaar belangwekkende zaken, en plannen, en twijfels, en visies. Maar de patiënt wordt er niets wijzer van. Er zal maar zo over je gesproken worden. Het is erger dan roddel, omdat er ook nog over je wordt beslist.

De centrale klacht vanuit cliëntenraden is, dat verpleegkundigen zo veel in het kantoor zitten en zo slecht bereikbaar zijn. Kennedie reikt de oplossing aan: weg met die kantoortjes.
Ja maar, hoe moet het dan met de privacy? Ja maar, hoe moet het dan met de zwijgplicht?
Om wiens privacy gaat het eigenlijk? Specialisten in het algemeen ziekenhuis vertellen álles aan het bed van de patiënt, op zaal! Goed, dat zouden wij nooit doen, voor beschermde informatie hebben we gesprekskamertjes, en dat is goed. Veel van de informatie die we nu uitwisselen achter gesloten deuren, zouden we voor ons houden als de patiënt erbij is. Dat is een grote stap voorwaarts, en een uitstekend gebruik van de zwijgplicht.
De rapporten mogen niet voor iedereen toegankelijk zijn, dat klopt. Medepatiënten en bezoek mogen die niet inzien, maar daarvoor heb je geen kantoor nodig. Een afsluitbaar kastje op de afdeling volstaat. Rapporteren doe je natuurlijk met de patiënt, die weet tenslotte wat er belangrijk is. Kan je daar ook nog over bakkeleien, wat een mooi moment van afstemming is over de behandeling. Dit kan samen met een individuele patiënt, of met de groep, net naar gelang het karakter van de behandeling. De inhoud en de toon bij de overdracht zullen professioneler en opbouwender zijn als de patiënt er gewoon meepraat.
Natuurlijk hebben de verpleegkundigen recht op pauze. Maar dan ook écht. Gewoon een half uur of drie kwartier van de afdeling en vrij zijn. Stoom afblazen. Niet uren op het kantoor hangen.
En de computer staat gewoon op de afdeling, voor iedereen toegankelijk. De aparte toiletten en garderobes voor personeel kunnen ook weg. Als een toilet voor het personeel te vies is, dan is dat voor patiënten ook zo, en moet je daar wat aan doen.
Dus weg met al die aparte voorzieningen voor het personeel, en je lost een veelheid aan klachten in één keer op. Het is natuurlijk een beetje schaamtevol dat we zelf niet op dit idee gekomen zijn. Maar nu het uit een andere branche komt, is het wel zo professioneel om er direct ons voordeel mee te doen.